De redactiemedewerker van de nieuwsafdeling van teletekst vond in zijn postvakje een bericht. Het bericht handelde over het feit dat de politiek zich had uitgesproken voor de oprichting van 1 publieke Tv – zender. “Of hij daar even een pagina van wilde maken”, vroeg het P.S.je van de hoofdredacteur. Hij was de beroerdste niet en wilde dit wel doen. Daarbij kon hij ook geen goede reden bedenken waarom hij dit niet zou willen doen, had hij die toch kunnen bedenken, zo dacht hij, was de hoofdredacteur waarschijnlijk zeer bedenkelijk gaan kijken wanneer hij dit had gemeld.
Na deze leuke gedachtengang zette hij zich met spoed achter zijn electronische invoerapparaat dat voor het gemak een toetsenbord werd genoemd. “Eerst de titel maar eens”, zei hij zacht tegen zichzelf, en bedacht een korte een pakkende kop zoals dit van een kop verlangt wordt:
“Pleidooi voor e…..’e. ,e.. `e.. /e”, en hoe hij ook toetsen en combinaties van toetsen en combinaties van combinaties van toetsen hanteerde, hij kreeg het niet voor elkaar om een streepje boven de e te krijgen.
Minutenlang bleef hij naar het toetsenbord kijken, dat tot voor kort nog geen enkel geheim voor hem had gehad. Een cursus van acht uur was er voor nodig geweest om een papiertje te krijgen dat de bevoegdheid gaf om zowiezo maar 1 toets aan te raken. Niet dat hij voor die cursus nooit een toets had aangeraakt, maar dit was toen onbevoegd en derhalve illegaal zodat hij dit altijd voor iedereen had verzwegen. Nadat hij een kop koffie had gedronken en daarbij een sigaret had gerookt besloot hij om iemand op te zoeken die wist hoe het zat met dat verdomde streepje.
Langzaam liep hij door de gang van het pand, loerend door kieren en sleutelgaten van deuren, om iemand te vinden die hij niet kende en die hem net zomin kende. Want niemand mocht natuurlijk weten dat hij ondanks zijn bevoegdheid tot toetsaanraken niet het streepje kon vinden. Als ze daarachter kwamen werd hij zijn hele leven lang niet meer serieus genomen. Hij kon het zich nu al voorstellen:”Zal ik even koffie zetten?”, “Kun je de schakelaar vinden dan”, gevolgd door een hysterisch gelach van alle aanwezigen. Nee dat moest hij ten koste van alles proberen te voorkomen. Maar hoe hij ook door sleutelgaten en kieren keek er was niemand meer aanwezig behalve hij en de hoofdredacteur, en hem konhij het zeker niet vragen.
Terug achter zijn toetsenbord kwam hij tot drie opties. of hij tikte het niet en kon hopen dat de hoofdredacteur er niet achter kwam. Of hij gebruikte de numerieke 1, maar dit was taalcorrect helemaal niet in de haak. Of hij kon de gewaagde, innovatieve en zelfs progressief te noemen toepassing van spaties gaan gebruiken, zodat was aangetoond dat er in ieder geval geen “een” gelezen moest Worden. De flexibele lezer zal dan vanzelf gaan begrijpen dat het om 1 moest gaan.
En zo kwam het dat op dinsdag 10 januari 1995 om 0:13 uur de volgende
tekst op teletekst pagina 106 te lezen was:
Pleidooi voor e e n publieke Omroep
Dm HAAG De regeringspartijen PvdA en D66 streven naar e e n
organisatie voor de publieke omroep. Ze reageren daarme op een idee
van VARA-voorzitter Van Dam voor e e n organisatie per publiek net.
enz. enz. enz.
P.s. sorry voor de 1 in detekst waar e e n moet staan, maar ik kan ook het streepje niet vinden!
De originele pagina, netjes in Wordperfect lettertype en formaat
