Een vorm van reflectie

Ik sta, in Rome, voor het “Monument Nazionale a vittorio Emmanuele II”. Een immens groot wit gebouw wat bestaat uit een zuilengalerij, ervoor een nog immenser beeld van een strijder op een paard, en daaronder een monument voor een gevallen soldaat. Tenminste dat is wat ik denk dat het is. De eerste ochtend in Rome is alles immens groot en om elke hoek staat weer een ander immens groot, oud en mooi gebouw.

Ik sta foto’s te maken met mijn telefoon aangezien de accu van mijn nieuwe fototoestel ondertussen al leeg is. Plotseling vraagt een dame op leeftijd die naast me staat: “Excuse me, do you speak English?” met een duidelijk Engels accent. Ik antwoord haar dat ik de taal inderdaad spreek.
Ze laat me haar camera zien en zegt dat ze geen foto’s kan maken omdat in het zoekscherm alleen te zien is wat er zich achter het scherm afspeelt. “Look!”, zegt ze. En na even gekeken te hebben lijkt dat inderdaad het geval te zijn.
Het toestel is van hetzelfde merk als de mijne, alleen een ander model. Ik heb tijdens de aankoop van mijn toestel gezien dat er ook modellen zijn die ook een zoekscherm aan de voorkant hebben, dus mijn vermoeden is dat daar ergens het probleem zit.

De dame neemt als vorm van borg mijn telefoon over die ik nog steeds in mijn handen heb en ik ga vijf minuten lang, als een bezetene, door alle mogelijke menu’s van de camera heen. Aangezien de felle zon, pal achter ons, nogal in het scherm reflecteert zal ik op een gegeven moment hierbij mijn zonnebril af hebben gezet. En ondertussen blijft de Engelse dame naast me maar doorratelen dat het allemaal heel erg vreemd is.

Op een gegeven moment krijg ik weer het normale zoekscherm met een weergave van beelden voor ons. Ik laat het haar zien en meldt:”I think I fixed it, but I don’t know how I did it”. Ze zegt dat ze nog steeds beelden van achter ons ziet: “Look! I can see you and me in it”. Ik kijk nogmaals in de zoeker en zie toch echt het beeld van voor ons hier in. Weliswaar spiegelt het beeld in het zoekscherm door de zon die achter ons staat…….
Ik kijk de Engelse dame nog eens aan en daarbij valt direkt op dat zij geen zonnebril draagt, een typisch Engels witroze huid heeft, en wel een normale bril draagt van een redelijke sterkte. In een flits begrijp ik wat er gebeurt. Zij focust niet op het beeld van het scherm maar er net voor, op de reflectie die van het scherm afkomt! Ik probeer dit duidelijk te maken maar haar waarheid van een fototoestel wat laat zien wat er achter zich plaatsvindt heeft zich al vastgezet in haar brein.

Een ongemeend: “Well, thank you” gevolgd door een “By the way you need to take a shower!” is mijn dank. Verrast vraag ik haar waarom. “Because I can smell you’re body oder” antwoordt ze.
Nou heb ik me die ochtend wel degelijk gedouched maar door de veiligheidsmaatregelen op het vliegveld had ik geen douchespul of deodorant meer die ochtend. Daarbij is mijn lichaan nog niet gewend aan het warmere klimaat en heb ik te lang met een sweater aan in de ochtendzon rondgelopen, kortom ik stink inderdaad. Ik antwoord met een glimlach: “I know!”. Zoveel onbegrip gaat te ver voor de Engelse dame en ze neemt afscheid. Daarna heb ik op de terugweg naar het hotel maar wat toiletartikelen gekocht.

p.s. Achteraf lijkt me dat geen enkele camera gemaakt wordt om beelden te maken van wat er zich achter het toestel plaatsvindt. Camera’s met een extra zoekscherm aan de voorkant zijn, mijn inziens, alleen voor hele ijdele mensen, vandaar dat ik deze niet gekocht heb.